recensie Yougian
Op de 9e editie van Castlefest heb ik het genoegen gehad om bij de schrijvers van Zilverspoor de boeken van Latoya Moirae aan te schaffen. In eerste instantie nam ik alleen deel 1 mee
van de Yougian-boeken, maar op aanraden van mijn man zijn de andere 2 delen ook mee naar huis gegaan.
Zelf ben ik een enorm fan van fantasy van Nederlandse bodem en ik was dan ook zeer benieuwd naar deze Young Adult-reeks.
Mijn verwachtingen zijn zeker waar gemaakt. De drie boeken vertellen het verhaal van de half-Harpij Allyn en haar nageslacht over een periode van een aantal eeuwen.
De eerste 2 delen spelen zich in het verleden
af en laten ons kennis maken met Allyn, James en Justin. De driehoeksverhouding die deze jonge mensen hebben zorgt voor een hoop herkenning. De liefde die op kan bloeien, de wanhoop als deze liefde onbeantwoord blijft en de strijd die ze uiteindelijk samen
moeten voeren tegen hun vijanden. In het begin van het boek heb je al sterke vermoedens over de afkomst van Allyn, maar de schrijfster brengt toch nog een hoop onverwachte wendingen aan, die de lezer tot aan het einde geboeid houdt.
Deel 2 (het glazen paleis) gaat verder waar deel 1 is geëindigd. We zijn deze keer getuige van de wensen van Allyns dochter om de weide wereld in te trekken, met alle problemen van dien. Oude vijanden (en vrienden) komen om de
hoek kijken en ook deze keer is er sprake van een driehoeksverhouding. Mijn hart ging vooral uit naar onze arme James, die nog steeds wanhopig op zoek is naar de ware liefde en hoopt deze te vinden bij het evenbeeld van Allyn: haar dochter Aryn.
Het einde van het boek doet je hunkeren naar een nieuw deel waarin de kinderen van Aryn hun verhaal vertellen.
Maar in plaats daarvan besluit de schrijfster een aantal eeuwen vooruit
te gaan in de tijd en deze keer speelt de tweeling Lynn en Cain de hoofdrol. Door een instorting in de mergelgrotten belanden de twee zeventien jarigen op een plek waar de tijd heeft stilgestaan. Ze komen oog in oog met de wezens uit de boeken die Lynn zo
graag leest en Cain niet gelooft. Helaas is niet iedereen blij verrast met hun bezoek en blijken de monsters uit het verre verleden nog steeds niet volledig verslagen. Voor de lezers die net de eerste 2 boeken hebben gelezen is er een duidelijke referentie
terug te vinden naar de voorgaande verhalen en dat helpt ook onze hoofdpersonen in hun strijd. Het einde van het boek bracht een klein traantje mee, maar mij werd ook duidelijk waarom deze reeks nu juist Yougian heette: dit is de plek die je, na het lezen
van de boeken, voor altijd in je hart zal sluiten.
Aurora Smit
augustus 2013